ඔන්න හුගාක් ඉස්සර කාලෙක විශාල වනාන්තරයක් තිබුණා.
මේ වනාන්තරයේ එක එක විදියේ සත්තු හිටියා.
කුරුල්ලෝ පිරිලා......
උදේ ඉදලා හවස් වෙනකන්ම ඇහුනේ කුරුල්ලන්ගේ
ලස්සන ගී හඩයි. කොයි කුරුල්ලත් සන්තෝෂෙන්
එහාට මෙහාට ඉගිලුනා. ඒ වුනාට කොබෙයි අම්මට නම්
එහෙම නිදහසක් තිබුණේ නැහැ. මොකද දන්නවද කොබෙයි
අම්මට කුරුලු පැටව් ගොඩයි. කොබෙයි බබාලගේ තාත්තා ටිකක්
කම්මැලියි. ඉතින් වැඩ ඔක්කොම කරන්න වුනේ අම්මට.
ඔන්න ඉතිං වැහි කාලේ ලග ලගම එනබව තේරුම් ගත්ත
කොබෙයි අම්මා කෑම එකතු කරන්න පටන් ගත්තා. කොබෙයි
පවුල හිටපු ගහ ලග ලොකු ගලක් තිබුණා. වැඩියෙන් එකතු කරගෙන
එන පළතුරු ටික මේ ගල උඩ තියලා කොබෙයි අම්මා ඒවා වේලන්න
පටන් ගත්තා.
ඉතිං දවසක් දා මේ කොබෙයි අම්මා ඈතට යන්න පිටත් වුණා.
එකතු කරපු පළතුරු ටික ගල උඩ තියලා ළමයින්ට
අඩගහලා කිව්වා ඒවා හොදට බලාගන්න කියලා.
“දරුවනේ මේවා කන්න එපා. වැස්ස කාලෙට අපිට කෑම
නැති වෙනවා. ඒ නිසා මේවා වේලලා තියාගෙන කමු.
හවසට එනකොට මම කන්න තව කෑම හොයාගෙන එන්නම්....කියලා
මෙහෙම කියපු කොබෙයි අම්මා ඈත කැලේට
ඉගිල්ලිලා ගියා.
දවල් අව්ව එන්න එන්නම සැර වුනා. අව්වේ සැර වැඩි කමට
පලතුරු වේලිලා හැකිලෙන්න පටන් ගත්තා. මෙහෙම පලතුරු
හැකිලෙන කොට අඩුවෙන්න පටන් ගත්තා.
අම්මා හවස ඉගිල්ලිලා ආවා. උදේ යනකොට ගල පුරාම
තිබුණු පලතුරු දැන් අඩුවෙලා. කොබෙයි අම්මට හොදටම
කේන්ති ගියා. ළමයි පලතුරු කන්න ඇති කියලයි අම්මා හිතුවේ.
මේ අම්මා මොනවද දන්නවද කලේ ළමයින්ට හොදටෝම බැනලා
ගැහුවා. කේන්තිය නිවෙන කන්ම තැලුවා. (කතාවේ තියෙන්නේ මීට ටිකක් වෙනස් විදියට. දරුවන්ට එහෙම කියලා දෙන එක හොද මදි)
ඉතින් මේ දරුවෝ බොහෝම දුකෙන් යන්න ගියා අම්මාට හොරෙන්. ශක්‍ර දෙවියන් මේ කතාව දැක්කා. ඉතින් එයා මොනවද දන්නවද කලේ
එක පාරටම මහ වැස්සක් වැස්සුවා. ඔන්න වැස්සට තෙමුන පලතුරු
ආයෙත් දිග ඇරෙන්න පටන් ගත්තා.
මේ කොබෙයි අම්මා මේවා දිහා බලාගෙන හිටියා.
අම්මාට කාරණය වැටහුනේ එතකොටයි.
අනේ ඉතින් එයාට හරිම දුකයි. දරාගන්න බැරි තරම් දුකකින් එයා හඩන්න පටන් ගත්තා. ඒත් වැඩක් වුනේ නැහැ. කොබෙයි අම්මා
කෝ මගේ දරුවෝ කියමින් හඩ හඩා වනය පුරා පියාඹන්න පටන් ගත්තා. නමුත් කොබෙයි අම්මාට එයාගේ දරුවන්
නැවත කවදාවත් මුණ ගැහුණේ නැහැ.
අදටත් කොබෙයියා විලාප නගමින් ඉගිලෙනවා අපිට ඇහෙනවා.
ප.ලි. මේ කතාවේ පලතුරු වෙනුවට මීපුප් නැතිවීමක් ගැනත් කියවෙනවා. ඒ නිසා කුඩා කාලයේ අපේ අම්මලා අපට කියලා තියෙනවා
කවියක් මෙන්න මෙහෙම
“මී පුප් ලදිම් - දරු නොලදිම්
රන්කැටි පුතා කෝ....කෝ.....
ලස්සන ගී හඩයි. කොයි කුරුල්ලත් සන්තෝෂෙන්
එහාට මෙහාට ඉගිලුනා. ඒ වුනාට කොබෙයි අම්මට නම්
එහෙම නිදහසක් තිබුණේ නැහැ. මොකද දන්නවද කොබෙයි
අම්මට කුරුලු පැටව් ගොඩයි. කොබෙයි බබාලගේ තාත්තා ටිකක්
කම්මැලියි. ඉතින් වැඩ ඔක්කොම කරන්න වුනේ අම්මට.
ඔන්න ඉතිං වැහි කාලේ ලග ලගම එනබව තේරුම් ගත්ත
කොබෙයි අම්මා කෑම එකතු කරන්න පටන් ගත්තා. කොබෙයි
පවුල හිටපු ගහ ලග ලොකු ගලක් තිබුණා. වැඩියෙන් එකතු කරගෙන
එන පළතුරු ටික මේ ගල උඩ තියලා කොබෙයි අම්මා ඒවා වේලන්න
පටන් ගත්තා.
ඉතිං දවසක් දා මේ කොබෙයි අම්මා ඈතට යන්න පිටත් වුණා.
එකතු කරපු පළතුරු ටික ගල උඩ තියලා ළමයින්ට
අඩගහලා කිව්වා ඒවා හොදට බලාගන්න කියලා.
“දරුවනේ මේවා කන්න එපා. වැස්ස කාලෙට අපිට කෑම
නැති වෙනවා. ඒ නිසා මේවා වේලලා තියාගෙන කමු.
හවසට එනකොට මම කන්න තව කෑම හොයාගෙන එන්නම්....කියලා
මෙහෙම කියපු කොබෙයි අම්මා ඈත කැලේට
ඉගිල්ලිලා ගියා.
දවල් අව්ව එන්න එන්නම සැර වුනා. අව්වේ සැර වැඩි කමට
පලතුරු වේලිලා හැකිලෙන්න පටන් ගත්තා. මෙහෙම පලතුරු
හැකිලෙන කොට අඩුවෙන්න පටන් ගත්තා.
අම්මා හවස ඉගිල්ලිලා ආවා. උදේ යනකොට ගල පුරාම
තිබුණු පලතුරු දැන් අඩුවෙලා. කොබෙයි අම්මට හොදටම
කේන්ති ගියා. ළමයි පලතුරු කන්න ඇති කියලයි අම්මා හිතුවේ.
මේ අම්මා මොනවද දන්නවද කලේ ළමයින්ට හොදටෝම බැනලා
ගැහුවා. කේන්තිය නිවෙන කන්ම තැලුවා. (කතාවේ තියෙන්නේ මීට ටිකක් වෙනස් විදියට. දරුවන්ට එහෙම කියලා දෙන එක හොද මදි)
ඉතින් මේ දරුවෝ බොහෝම දුකෙන් යන්න ගියා අම්මාට හොරෙන්. ශක්‍ර දෙවියන් මේ කතාව දැක්කා. ඉතින් එයා මොනවද දන්නවද කලේ
එක පාරටම මහ වැස්සක් වැස්සුවා. ඔන්න වැස්සට තෙමුන පලතුරු
ආයෙත් දිග ඇරෙන්න පටන් ගත්තා.
මේ කොබෙයි අම්මා මේවා දිහා බලාගෙන හිටියා.
අම්මාට කාරණය වැටහුනේ එතකොටයි.
අනේ ඉතින් එයාට හරිම දුකයි. දරාගන්න බැරි තරම් දුකකින් එයා හඩන්න පටන් ගත්තා. ඒත් වැඩක් වුනේ නැහැ. කොබෙයි අම්මා
කෝ මගේ දරුවෝ කියමින් හඩ හඩා වනය පුරා පියාඹන්න පටන් ගත්තා. නමුත් කොබෙයි අම්මාට එයාගේ දරුවන්
නැවත කවදාවත් මුණ ගැහුණේ නැහැ.
අදටත් කොබෙයියා විලාප නගමින් ඉගිලෙනවා අපිට ඇහෙනවා.
ප.ලි. මේ කතාවේ පලතුරු වෙනුවට මීපුප් නැතිවීමක් ගැනත් කියවෙනවා. ඒ නිසා කුඩා කාලයේ අපේ අම්මලා අපට කියලා තියෙනවා
කවියක් මෙන්න මෙහෙම
“මී පුප් ලදිම් - දරු නොලදිම්
රන්කැටි පුතා කෝ....කෝ.....
ගෙදර කට්ටිය අත්තම්ම බලන්න ගිහින්...ආව ගමන් පුතාට කියල දෙත හැකි..
ReplyDelete